Een kind wordt geboren met een open blik, zonder oordeel. Het reageert op emoties van de ander. Als je je  kinderen op ziet groeien, kun je je verwonderen over wat zij zien wat jij allang niet meer zag. Mooie bloemetjes, kleine beestjes. Een muurtje wordt een klimmenrek, een tunnel wordt een echoplaats. Een streep op papier is een krokodil en met een laken om je nek verander je in superman.

Ik heb nog steeds de stille hoop dat ze die verwondering voor altijd vast blijven houden. Gelukkig zijn er volwassenen die nooit op lijken te groeien, maar dat is niet voor iedereen vanzelfsprekend.
In een tijd waar veel van je gevraagd wordt, is het soms lastig om oog te hebben voor de kleine geluksmomentjes. We kijken veel naar de buitenkant, terwijl er van binnen nog een hele binnenwereld leeft vol gedachtes en gevoelens. 

Een aantal jaren geleden ben ik begonnen om die gedachtes en gevoelens een plek te geven door het schrijven van gedichten. Over het moederschap, over het kind zijn, over hoe je naar jezelf kunt kijken en over mijn kijk op de maatschappij. Daardoor werd ik me er van bewust  hoe fijn het is om even de ruimte te pakken om iets moois te maken. 

"De hele wereld is een speeltuin,
zolang je de mogelijkheden durft te zien"

In een omgeving waarin je alles mag loslaten en mag genieten van het moment, word je uitgenodigd om de creativiteit in jezelf naar boven te laten komen en buiten de kaders te gaan. 
Je leert om vanuit een ander perspectief naar jezelf en anderen te kijken, waardoor je bewuster bent van wat jij op dit moment belangrijk vindt.  

Ik hoop uit te groeien tot een fijne plek waar ontspanning, creativiteit, ontmoeting en verbinding samen mogen komen onder het genot van een vers kopje thee (en altijd met een duurzaam tintje).