Terugkijkend liep ik al langer tegen mijn grenzen aan, maar waren mijn kinderen en een opleiding de trigger om  voor mezelf op de rem te trappen en om te kijken waar ik echt gelukkig van werd.  Ik ben toen begonnen met het schrijven van gedichten.
Ik heb in die tijd gemerkt dat het vaak kleine dingen waren, waar ik om de één of andere reden niet meer de tijd voor nam. Het plukken van een bloemetje, het maken van een persoonlijk cadeautje, het koken van een lekkere maaltijd, het zitten in het zonnetje, het sturen van een kaartje, een kletspraatje met een vreemde.  In deze bijzondere wereld waar we onze kinderen op laten groeien, hoop ik te inspireren om vaker naar de wereld en elkaar te kijken door de ogen van een kind en vaker stil te staan bij de kleine dingen die je wereld een beetje mooier maken.
Als kind was dit een vanzelfsprekendheid, maar ergens zijn we dit een beetje kwijtgeraakt in onze weg naar volwassenheid.